Christopher Wright w swojej książce pt. The God I Don’t Understand („Bóg, którego nie rozumiem”) zauważa, że jedną z pierwszych osób, które nadały Bogu imię był ktoś nieoczekiwany, a mianowicie Hagar!

Historia tej kobiety jest niepokojąco szczerym spojrzeniem na ludzkie dzieje. Minęło wiele lat od chwili, gdy Bóg obiecał Abramowi i Saraj, że urodzi im się syn. Małżonka patriarchy posunęła się w latach i stała się bardziej niecierpliwa. Aby „pomóc” Bogu, uciekła się do ówczesnego zwyczaju. Oddała swoją niewolnicę mężowi, a w rezultacie Hagar zaszła w ciążę.

Jak można było przewidzieć, pojawił się konflikt. Saraj skrzywdziła Hagar, a ta uciekła z domu. Gdy znalazła się sama na pustyni, spotkała anioła Pańskiego, który wypowiedział uderzająco podobną obietnicę do tej złożonej wcześniej Abramowi (patrz: I Mojżeszowa 15:5): „Rozmnożę bardzo potomstwo twoje, tak iż z powodu mnogości nie będzie go można policzyć” (16:10). Anioł nazwał syna Hagar Ismael, co znaczy „Bóg słyszy” (w. 11). W odpowiedzi, niewolnica pochodząca z kultury wielu bogów, które nie widzą i nie słyszą, dała Bogu imię: „Jesteś Bogiem, który mnie słyszy” (w. 13).

„Bóg, który nas widzi” jest Bogiem niecierpliwych bohaterów i bezsilnych uciekinierów. Jest Panem ludzi bogatych, dobrze usytuowanych, jak również wyzutych ze wszystkiego i osamotnionych. On widzi, słyszy i troszczy się głęboko i z przejęciem o każdego z nas.