Moi rodzice wzięli ślub w roku 1933, podczas Wielkiej Depresji. Moja żona i ja należymy do pokolenia powojennego, które doświadczyło dramatycznego liczebnego przyrostu. Nasze cztery córki, urodzone w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, należą do pokolenia X i Y. Nic dziwnego, że wychowując się w różnych okresach, mamy różne opinie na temat wielu rzeczy!

Pokolenia mają różne życiowe doświadczenia i wartości. Dotyczy to również wyznawców Jezusa. Jednak bez względu na to, jak się ubieramy lub jaki lubimy rodzaj muzyki, nasza duchowa więź jest silniejsza od różnic.

Psalm 145—potężna pieśń pochwalna na cześć Boga—ogłasza naszą wspólnotę wiary: „Pokolenie pokoleniu głosi dzieła Twoje, opowiada o potędze Twojej; zwiastować będą pamięć wielkiej dobroci Twojej, a sprawiedliwość Twoją radośnie opiewać” (w. 4,7). Mimo wielkiej różnorodności wieku i doświadczeń, przychodzimy wspólnie, by oddać hołd Panu. „Niech mówią o chwale królestwa Twego i niech opiewają potęgę Twoją” (w. 11).

Choć nasze preferencje mogą nas dzielić, to wspólna wiara w Jezusa Chrystusa łączy nas we wspólnym zaufaniu, zachęcie i uwielbieniu. Bez względu na wiek i poglądy, potrzebujemy siebie nawzajem! Choć przynależymy do różnych pokoleń, możemy uczyć się od siebie i wspólnie czcić Boga. „Aby oznajmiać ludziom potęgę Twoją i wspaniałą chwałę Królestwa Twego” (w. 12).