Spontaniczne akty uprzejmości
Niektórzy mawiają, że amerykańska pisarka Anne Herbert była autorką sentencji: „Dopuszczaj się sporadycznych aktów uprzejmości i bezsensownych aktów piękna”, która w 1982 roku pojawiła się na serwetkach pewnej znanej restauracji. Od tego czasu, myśl ta była popularyzowana w filmie, literaturze i stała się częścią słownictwa współczesnych Amerykanów.
Krótki sen
Henry Durbanville, szkocki pastor z innej epoki, opowiada historię o starszej kobiecie ze swojej parafii, która mieszkała na odległych terenach Szkocji. Bardzo pragnęła zobaczyć Edynburg, lecz bała się podróży z powodu długiego, ciemnego tunelu, przez który musiała przejechać pociągiem.
Nieustająca dobroć
Gdy byłem dzieckiem, byłem zapalonym czytelnikiem książek L. Franka Bauma z serii Kraina Oz. Niedawno natknąłem się na opowieść Rinkiting w Oz z oryginalnymi ilustracjami. Śmiałem się ponownie ze staroświeckiego, dobrodusznego i niezrównanego króla Rinkitinka z całą jego praktyczną dobrocią. Najlepiej opisał to młody książę Inga: „Jego serce jest pełne dobroci i delikatności, a to coś daleko lepszego niż mądrość”.
Czerwony haczyk
Kilka lat temu natknąłem się na fragment dotyczący sztuki wędkarskiej w dziele z II wieku p.n.e autorstwa greckiego pisarza Aeliana: „Między Bereą i Tesaloniką płynie rzeka zwana Astraeus, a w niej ryby z nakrapianą skórą [pstrągi]”. Opisuje on „sidło na ryby, dzięki któremu łowiono te najlepsze. Do haczyka przyczepiano szkarłatną wełnę wraz z dwoma piórkami. Potem wrzucano sidło do wody, a ryby—przyciągnięte kolorem—podpływały, sądząc, że zdobędą pokarm” (O naturze zwierząt).
Wzgórze trudów
W ysoko na szczycie Jug Handle, w górach rozciągających się na północ od naszego domu w stanie Idaho, leży polodowcowe jezioro. Droga do niego prowadzi po stromym i odkrytym zboczu wśród skał i luźno leżących kamieni. Szczyt jest bardzo trudny do zdobycia.
Kolejne etapy
T rzydziesty trzeci rozdział IV Księgi Mojżeszowej jest fragmentem biblijnym, który możemy pominąć bez głębszej refleksji. Znajduje się w nim głównie długa lista miejsc, w których zatrzymywał się Izrael w czasie wędrówki z Ramzes w Egipcie aż do równin Moabu. Fragment musi być jednak istotny, gdyż jako jedyny zawiera słowa: „Na rozkaz Pana Mojżesz spisał . . .” (w. 2).
Mój dar
W iele lat temu napisałem artykuł o mojej kolekcji lasek i zastanawiałem się, czy pewnego dnia sam z nich nie skorzystam. Ten dzień w końcu nadszedł. Problemy kręgosłupa i neuropatia zmusiły mnie do pchania przed sobą trójkołowego chodzika. Nie mogę wybierać się na wędrówki, łowić ryb czy wykonywać wiele innych rzeczy, które niegdyś przynosiły mi radość.
Pustynia
Książka pt. Desert Solitaire jest osobistą opowieścią Edwarda Abbeya o jego pracy jako strażnika leśnego na terenie nazywanym obecnie Arches National Park w stanie Utah. Jest to lektura warta polecenia choćby ze względu na błyskotliwy język i żywe opisy południowo-zachodnich obszarów USA.
Jak rzeźbić kaczkę
W raz z moją żoną Carolin, spotkaliśmy Phippsa Festusa Bourne’a w roku 1995 w jego warsztacie w Wirginii. Bourne, zmarły w roku 2002, był mistrzem rzeźbiarstwa, a jego dzieła niemal dokładnie odwzorowywały prawdziwe przedmioty. „Rzeźbienie kaczki jest proste”—powiedział. „Po prostu przyglądam się kawałkowi drewna, zapamiętuję jak wygląda kaczka, a potem odcinam wszystko, co nie jest do niej podobne”.
Olbrzymy
Po dwuletnim obozowaniu Izraela pod górą Synaj, nadszedł czas jego wejścia do Kanaanu—kraju przyobiecanego im przez Boga. Pan nakazał Izraelitom by wysłali dwunastu szpiegów oraz ocenili ziemię i jej mieszkańców. Gdy ci zobaczyli siłę Kananejczyków i rozmiary ich miast, dziesięciu z nich powiedziało: „Nie możemy!” Dwóch natomiast rzekło: „Możemy”.
Wzmacnianie serca
Ośrodek fitness w sąsiedztwie, gdzie ćwiczyłem przez całe lata, został zamknięty w zeszłym miesiącu. Musiałem przenieść się do nowej siłowni. Poprzednie miejsce było ciepłe i przyjazne. Schodziło się tam wielu ludzi, którzy podczas ćwiczeń chętnie ze sobą rozmawiali. Rzadko mieliśmy okazję by się spocić. Nowa siłownia jest zaawansowanym ośrodkiem, pełnym poważnych mężczyzn i kobiet, którzy bardzo serio traktują rozwijanie swojego ciała. Przyglądam się im, jak wkładają wiele wysiłków i dużo ćwiczą. Ich ciała są silne. Zastanawiam się jednak, czy ich serca wzmacniane są łaską.
Hoo-ah!
Żołnierze armii amerykańskiej zaczęli kiedyś stosować dość gardłowy okrzyk, kiedy jako oddział wojska chcieli wyrazić zbiorową aprobatę. Jest to coś co brzmi mniej więcej jak przeciągłe „huuaa” (ang: hoo-ah). Pierwotne tego znaczenie nie jest już znane, choć niektórzy uważają, że wywodzi się z akronimu HUA—Heard (usłyszane), Understood (zrozumiane) i Acknowledged (Przyjęte do wiadomości). Z okrzykiem tym spotkałem się po raz pierwszy podczas podstawowego szkolenia wojskowego.