Zagłębianie się w treść
Podczas dyskusji na temat trylogii filmowej Władca Pierścieni, pewien nastolatek stwierdził, że woli opowieści w książkach niż na ekranie. Gdy został zapytany o przyczynę, odpowiedział: „Gdy czytam książkę, mogę się w niej zagłębiać tak długo, jak tylko chcę”. Argument możliwości zagłębiania się w treść jest dość przekonywujący, a zwłaszcza jeśli chodzi o Biblię. Możemy bowiem „przebywać” w historiach w niej zawartych.
Służba opłakiwania
W roku 2002, kilka miesięcy po wypadku, w którym zginęła moja siostra Marta i jej mąż Jim, pewien znajomy zaprosił mnie na kościelne warsztaty zatytułowane: „Wzrastanie dzięki smutkom”. Z dużymi oporami zgodziłem się, by uczestniczyć w pierwszej sesji. Ku mojemu zdziwieniu, na spotkaniu poznałem troskliwą społeczność ludzi, którzy próbowali poradzić sobie z własnymi nieszczęściami przez szukanie pomocy u Boga i innych osób. Czułem się zachęcony, by wracać tam co tydzień i pracować nad akceptacją i wewnętrznym pokojem przez dzielenie bólu z innymi.
Uspokójcie się!
W ciągu ostatnich pięciu lat stworzyliśmy więcej informacji niż w całej historii ludzkości. Informacje te cały czas nas bombardują. (Daniel Levitin Uporządkowany umysł: Proste myślenie w erze przeładowania informacjami). „W pewnym sensie”—pisze Levitin—„stajemy się uzależnieni od hiperstymulacji”. Nieustanne atakowanie nas wiadomościami i wiedzą może przytłoczyć nasze umysły. W czasach bombardowania przez media coraz trudniej jest znaleźć czas na wyciszenie, myślenie i modlitwę.
Dostępny dla wszystkich
W dzisiejszej kulturze, mającej obsesję na punkcie celebrytów, wcale nas nie dziwi, że przedsiębiorcy starają się traktować „celebrytów jak produkty . . ., pozwalając im, by sprzedawali swój osobisty czas i uwagę”. Vauhini Vara w swoim artykule w The New Yorker zwróciła uwagę, że za piętnaście tysięcy dolarów można umówić się na osobiste spotkanie z piosenkarką Shakirą, podczas gdy za dwanaście tysięcy dolarów można wraz z dwunastką gości zjeść lunch w posiadłości słynnego kucharza Michaela Chiarello.
Zachowywanie się z klasą
Historia turniejów golfowych US Masters rozpoczęła się w roku 1934. Od tego czasu tylko trzech zawodników zdobyło pierwsze miejsce dwa razy pod rząd. Dziesiątego kwietnia 2016 roku wydawało się, że 22-letni Jordan Spieth zostanie czwartym z nich. Przy ostatnich dziewięciu dołkach okazał się jednak słabszy i zremisował przy drugim. Mimo rozczarowującej porażki, zachował się bardzo uprzejmie w stosunku do rywala Danny’ego Willetta, gratulując mu zwycięstwa i narodzin pierwszego dziecka, które „jest czymś ważniejszym niż golf”.
Wszystkie pokolenia
Moi rodzice wzięli ślub w roku 1933, podczas Wielkiej Depresji. Moja żona i ja należymy do pokolenia powojennego, które doświadczyło dramatycznego liczebnego przyrostu. Nasze cztery córki, urodzone w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, należą do pokolenia X i Y. Nic dziwnego, że wychowując się w różnych okresach, mamy różne opinie na temat wielu rzeczy!
Co ze sobą przywozimy?
John F. Burns spędził czterdzieści lat na relacjonowaniu światowych wydarzeń dla gazety New York Times. W artykule, napisanym na emeryturze w roku 2015, Burns przypomina słowa bliskiego przyjaciela i dziennikarza, który umierał na raka. „Nigdy nie zapomnij”—powiedział—„że nie chodzi o to, jak daleko podróżowałeś, ale co ze sobą przywiozłeś”.
Coś więcej niż etykietka
Pewien kościół w moim mieście ma niepowtarzalną wizytówkę, która mówi o miłości i łasce bożej do wszystkich ludzi. Widnieje na niej napis: „Jeśli jesteś świętym, grzesznikiem, nieudacznikiem, zwycięzcą”—po czym pojawia się wiele innych wyrażeń określających ludzi z problemami—„alkoholikiem, hipokrytą, oszustem, tchórzem, wyrzutkiem . . . jesteś tutaj mile widziany”. Jeden z pastorów powiedział mi: „Naszą wizytówkę wspólnie odczytujemy podczas każdego niedzielnego nabożeństwa”.
Jak mogłem tak powiedzieć?
„Faworyzowanie jednego z dzieci jest jednym z najważniejszych czynników w rywalizacji wśród rodzeństwa,”—powiedziała dr Barbara Howard, behawioralny pediatra rozwojowy. Dobrym tego przykładem jest starotestamentowa postać Józefa. Był on ulubieńcem swojego ojca, co wywołało złość u jego starszych braci (I Mojżeszowa 37:3-4). Sprzedali go więc kupcom podróżującym do Egiptu, udając, że został zabity przez dzikie zwierzę (37:12-36). Jego marzenia spełzły na niczym, a przyszłość rozpadła się.
Harmonijne współdziałanie
Będąc na koncercie szkolnej orkiestry, w którym grała moja wnuczka, byłam pod wrażeniem tego, jak świetnie potrafią wspólnie grać jedenasto i dwunastolatkowie. Jeśli każdy z nich chciałby być solistą, indywidualnie nie mogliby osiągnąć tego, co osiągnęli wspólnie jako orkiestra. Sekcje instrumentów dętych, dętych drewnianych oraz perkusji zagrały przypadającą im część, a rezultatem było wspaniałe wspólne wykonanie utworów muzycznych.
Rytmy łaski
Mój przyjaciel wraz żoną, obecnie oboje po dziewięćdziesiątce i sześćdziesiąt sześć lat po ślubie, napisali historię swojej rodziny z myślą o dzieciach, wnukach i następnych pokoleniach. Ostatni jej rozdział pt. „List od mamy i taty” zawiera istotne życiowe lekcje, których zdołali się nauczyć. Jedna z nich skłoniła mnie do refleksji i przeprowadzenia remanentu mojego własnego życia: „Jeśli uznasz, że chrześcijaństwo wycieńcza cię czy pozbawia energii, to znaczy, że praktykujesz religię zamiast trwać w relacji z Jezusem Chrystusem. Relacja z Panem na pewno cię nie zmęczy, lecz odtworzy twoje siły, a życiu doda energii.”
Piętnastominutowe wyzwanie
Wieloletni rektor uniwersytetu Harvard, doktor Charles W. Eliot, uważał, że zwykli ludzie, którzy regularnie, choćby przez kilka minut dziennie, czytają dzieła światowej literatury, mogą się wiele nauczyć. W 1910 roku, napisał antologię dzieł z dziedziny historii, nauki, filozofii i sztuki i wydał je pod wspólnym tytułem „The Harvard Classics”. Dla każdej z poszczególnych książek, Eliot napisał własny przewodnik pt. Piętnaście Minut Dziennie. W przewodniku tym wskazał od ośmiu do dziesięciu stron owych książek, które każdego dnia należało przeczytać.