Opactwo Westminsteru w Londynie ma bogatą historię. W X wieku mnisi benedyktyńscy zapoczątkowali tradycję codziennego nabożeństwa, które trwa do dzisiaj. Opactwo jest również miejscem pochówku wielu znanych ludzi. Od roku 1066 koronował się w niej każdy angielski monarcha. Siedemnastu z nich ma również w nim swe groby: ich panowanie zakończyło się tam, gdzie się rozpoczęło.

Władcy tego świata, bez względu na wspaniałość ich pogrzebów, powstawali i upadali, żyli i umierali. Inny król, Jezus, choć kiedyś umarł, nie znajduje się już więcej w grobie. Po swoim pierwszym przyjściu został ukoronowany cierniami i ukrzyżowany jako król żydowski (Ew. Jana 19:319). Ponieważ wstał z martwych zwycięski, my—ludzie wierzący w Chrystusa—mamy nadzieję, która sięga poza grób, oraz pewność, że będziemy z Nim żyć na zawsze. Jezus powiedział: „Jam jest zmartwychwstanie i żywot; kto we mnie wierzy, choćby umarł, żyć będzie. a kto żyje i wierzy we mnie, nie umrze na wieki” (11:25-26).

Służymy wskrzeszonemu Królowi! Obyśmy chętnie poddali się Jego władzy w naszym życiu i niecierpliwie oczekiwali dnia, gdy „Pan Bóg wszechmogący” zacznie swoje wieczne panowanie (Objawienie Jana 19:6).