Emily przysłuchiwała się opowieściom grupy przyjaciół o ich rodzinnych tradycjach podczas Święta Dziękczynienia. „Chodzimy po pokoju i opowiadamy każdemu, za co jesteśmy wdzięczny Bogu”—powiedział Gary.

Inny znajomy wspomniał o świątecznym posiłku i wspólnej modlitwie. Opowiedział o chwilach spędzonych ze swoim tatą przed jego śmiercią: „Mimo że tata miał demencję, jego modlitwa dziękczynna była bardzo zrozumiała”. Randy natomiast dzielił się: „Moja rodzina spędza świąteczny czas na wspólnym śpiewaniu. Moja babcia może to robić bez końca!” Gdy Emily myślała o swojej rodzinie, stawała się coraz bardziej smutna i zazdrosna. Narzekała: „Naszą tradycją jest jedzenie indyka i oglądanie telewizji. Nikt nigdy nie wspomina o Bogu, ani Mu nie dziękuje”.

Gdy to powiedziała, zaczęła żałować swojej postawy. Przecież jesteś częścią swojej rodziny. Co mogłabyś zrobić, żeby święto wyglądało inaczej?—zapytała sama siebie. Postanowiła powiedzieć każdemu indywidualnie, że jest wdzięczna Bogu, iż są jej siostrami, bratankami, braćmi i kuzynami. Gdy nadszedł dzień święta, podziękowała każdemu z osobna. Wszyscy poczuli się kochani. Nie było to łatwe, gdyż takie rozmowy w jej rodzinie zazwyczaj nie miały miejsca. Gdy jednak podzieliła się z nią swoją miłością, odczuła radość.

„Niech żadne nieprzyzwoite słowo nie wychodzi z ust waszych”—pisał apostoł Paweł—„ale tylko dobre, które może budować . . . aby przyniosło błogosławieństwo tym, którzy go słuchają” (Efezjan 4:29). Nasze słowa podziękowania mogą przypomnieć innym o tym, jak cenni są dla nas i dla Boga.