Głównym celem człowieka jest oddawanie chwały Bogu i cieszenie się Nim na wieki”—mówi katechizm Westminsteru. Wiele fragmentów Pisma Świętego wzywa do radosnej wdzięczności i adoracji żywego Boga. Gdy składamy Mu cześć, świętujemy Go jako źródło, z którego płynie wszelkie dobro.

Gdy uwielbiamy Boga z naszego serca, odkrywamy w sobie radosny stan, do którego zostaliśmy stworzeni. Tak jak piękny zachód słońca lub spokojna wiejska scena wskazują na majestat Stwórcy, tak również oddawanie Mu czci wprowadza nas w stan głębokiego z Nim zjednoczenia. Psalmista mówi: „Wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały . . . bliski jest Pan wszystkim, którzy go wzywają” (Psalm 145:3, 18).

Bóg nie potrzebuje naszej chwały, lecz my mamy potrzebę by Go chwalić. Gdy rozkoszujemy się Jego obecnością, czerpiemy z radości Jego nieskończonej miłości i cieszymy się Tym, który przyszedł by nas odkupić i odnowić. „Obfitość radości w obliczu twoim, rozkosz po prawicy twojej na wieki”—mówi psalmista (Psalm 16:11).